မူးရင္မေမာင္းနဲ႔ ေမာင္းရင္မမူးနဲ႔…

မူးရင္မေမာင္းနဲ႔ ေမာင္းရင္မမူးနဲ႔…

အခုေနေနတဲ့ ျမိဳ႕ေလးမွာျမန္မာ ၂၀ေယာက္ေလာက္၇ွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဆူ၇ွီလိပ္တဲ့ အကိုႀကီး၁ေယာက္က သူျမန္မာႏုိင္ငံကို ၁လခြဲေလာက္ျပန္မွာမို႔လို႔ဆိုျပီး က်မတုိ႔ ၂ ေယာက္ဆီမွာ သူ႔ဆိုင္နဲ႔ BMW ကားအေကာင္းစားႀကီးကိုအပ္သြားပါတယ္။ ဆူ၇ွီလိပ္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ US ကိုေရာက္တာ ၄၊၅ ေလာက္သာ၇ွိေသးတဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္ကိုဌားသြားပါတယ္။ က်မတို႔ဆီမွာဆိုင္ကိုအပ္သြားတယ္ဆိုတာက ဆူရွီလာလိပ္တဲ့ေကာင္ေလးက တျခားျမိဳ႕ကေနလာတဲ့အတြက္ေႀကာင့္ လိုအပ္ရင္ကူညီေပးဖို႔ပါ။ ေကာင္ေလးကိုေစ်းဘယ္မွာဝယ္ဆိုတာရယ္၊လိုအပ္ရင္ပိုက္ဆံစိုက္ထားေပးဖို႔ရယ္ေလာက္ပါပဲ။က်မတို႔စုံတြဲကေက်ာင္းျပးီိလို႔ Full time အလုပ္နဲ႔ဆိုေတာ့သူ႔ဆိုင္ကိုေန႔တိုင္းသြားမႀကည္႔နိုင္ပါဘူး။ဆုိင္ကျမိဳ႕ရဲ့အေနာက္ဘက္မွာ။ က်မတို႔ေနတာက ျမိဳ႕ရ့ဲအေရွ႕ဘက္မွာဆိုေတာ့ ဖုန္းဆက္ျပီးပဲ အေျခေနဘယ္လိုလဲလို႔ေကာင္ေလးကိုလွမ္းေမးရပါတယ္။ရန္ကုန္ကိုျပန္သြားတဲ့အကိုႀကီးကို “ ကိုေအ” လို႔ေခၚရေအာင္။ ကိုေအရဲ့ကားကအေကာင္းစားဆိုေတာ့ က်မတို႔ဆီမွာ၇ွိတဲ့ကားအေပာာင္းေလးကို ေကာင္ေလးကိုေပးေမာင္းျပီး က်မရဲ႕ BF က ကိုေအရဲ႕ကားအသစ္ကိုခဏယူေမာင္းထားရတာေပါ့။ ကားကိုအဲလိုခ်ိန္းျပီးေမာင္းႀကေတာ့ car insuranceေတြလဲေျပာင္းရတာေပါ့။ဒီနုိင္ငံကိုေကာင္ေလးက ေရာက္တာသိပ္လဲမႀကာေသးေတာ့ ျပသနာတခုခုျဖစ္ရင္၇ွင္းရလြယ္ေအာင္ဆိုျပီး က်မတို၂ေယာက္ရဲ႕Insurance ထဲမွာေကာင္ေလးကိုထည့္လိုက္ပါတယ္။ ေကာင္ေလးက၂၁ နွစ္လည္းမျပည္႔ေသးေတာ့ ေစ်းကနဲနဲႀကီးေပမဲ့လည္း မတက္ႏုိင္ပါဘူး။ထည္႔ရတာေပါ့။ေကာင္ေလးကသေဘာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူငယ္ဆိုေတာ့လဲ သူ႔အထာနဲ႔သူေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ ေနာက္ ၂ ပတ္ေလာက္ႀကာေတာ့ေကာင္ေလးက သူ႔ေမြးေန႔ ၂၁ နွစ္ျပည့္အတြက္ ဒီျမိဳ႕မွာရွိတဲ့ျမန္မာေက်ာင္းသားေတြကို ထမင္းေကြ်းခ်င္တယ္တဲ့။ က်မတို႔၂ ေယာက္ကသူမ်ားဆီမွာအလုပ္လာလုပ္ျပီး ကိုယ္ေတြကိုေကြ်းမယ္ဆိုေတာ့ မပာုတ္တာ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ေျပာေပမဲ့ မရပါဘူး။ဇြတ္ပဲလုပ္မယ္တဲ့။ ေအး အဲလိုဆိုေတာ့လုပ္ခ်င္လုပ္ေပါ့ေနာ္။ဆူရွီလုပ္တာကလဲ တေနကုန္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္ေတြေႀကာင့္သူအိမ္ေရာက္ရင္ ပာင္းခ်က္တာနဲ႔ဝန္မပိေစခ်င္ဘူးေလ။ ေက်ာင္းသားခ်ည္းပဲက ၁၀ ေယာက္ေလာက္၇ွိတာေလ။က်န္တဲ့လူေတြက ဒီျမိဳ႕မွာဆူရွီလုပ္ကိုင္ႀကတဲ့ မိသားစုေတြေလ။ အဲလိုနဲ႔ပဲ ေဖေဖၚဝါရီလ ၁၄ ရက္စေနေန႔ည ကိုေအရဲ႕အိမ္မွာ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ေကာင္ေလးေမြးေန႔အတြက္ ညစာစုစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ေကာင္ေလးကငယ္ေပမဲ့ ပာင္းခ်က္တာေတာ့မဆိုးပါဘူး။စားလို႔အဆင္ေျပပါတယ္။စားလို႔ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေကာင္ေလးေတြက ဒီည ႏုိက္ကလပ္သြားႀကမယ္တဲ့။သြားမယ္ဆိုတာ ေက်ာင္းသားေကာင္ေလးနဲ႔ေကာင္မေလးေတြက ဒီအတိုင္းပဲသြားေနႀကမို႔လို႔ သာမန္သြားရိုိးသြားစဥ္မို႔ဒီလိုေလးပဲေျပာလိုက္တာပါ။အဲဒီမွာေကာင္ေလးအသစ္ကသူလဲသြားမယ္တဲ့။ က်မနဲ႔က်မခ်စ္သူက “ မင္းသြားလို႔အဆင္ေျပပါ့မလား။မနက္က်ရင္ေစာေစာထျပီး ဆူရွီလိပ္ရမယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ ကိုေအကသူ႔ဆိုင္အတြက္ကိုယ့္ကိုဌားသြားတာမို႔ အလုပ္က အေရးႀကီးတယ္။ ေနာက္ကိုေအေရာက္လာမွ သြားခ်င္ေသးရင္ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔အေဖာ္စပ္ျပီး သြားလို႔ေျပာေပမယ့္” ေကာင္ေလးက က်ေနာ္ရတယ္ဆိုျပီး အဝတ္အစားလဲျပီး လိုက္မယ္ဆိုေတာ့ က်မတို႔လဲဘာတတ္ႏုိင္မလဲ။ ေကာင္ေလးပုံစံက ခပ္မိုက္မိုက္ေလး။ ျပီးေတာ့ အရက္ကလဲေသာက္ထားေသးေတာ့ က်မခ်စ္သူက မင္းကားေတာ့မေမာင္းနဲ႔။က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ကားနဲ႔႔ပဲမွ်ျပီးစီးသြားေပါ့။ဒီျမိဳ႕မွာေနတဲ့လူလဲမပာုတ္ေတာ့ လမ္းလဲသိမွာမပာုတ္ဘူးေလ။အဲလိုေျပာျပီး က်မခ်စ္သူက ကလပ္မသြားတက္သူဆိုေတာ့ အိမ္ျပန္သြားတယ္။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ေက်ာင္းသူ ၂ ေယာက္က နွင္းပြင့္ နင္ပါလိုက္ရမယ္။နင္မပါရင္မသြားေတာ့ဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းသားေကာင္ေလးေတြကလဲ ေမာင္ေလးအရြယ္ေတြဆိုေတာ့ အမကလဲ အမမပါရင္ က်န္တဲ့လူပါမသြားေတာ့ရင္ လူနဲသြားမယ္။ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ကိုယ္ေတြအုပ္စုခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ က်မသူတို႔နဲ႔လိုက္သြားျဖစ္တယ္။ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသူအသစ္၁ ေယာက္နဲ႔ ေက်ာင္းသားအသစ္၁ေယာက္ကေမာင္ႏွမေတြ။ သူတို႔က ဆူရွီလိပ္တဲ့ေကာင္ေလးကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးမယ္လို႔ေျပာေပမယ့္ သူတို႔ကလဲအခုမွဒီျမိဳ႕ကို ေရာက္တဲ့လူေတြဆိုေတာ့လမ္းမသိျပန္။ ကိုေအကသူ႔ဆိုင္ကို က်မနဲ႔ခ်စ္သူဆီမွာအပ္သြားေတာ့ ဒီေကာင္ေလးတခုခုျဖစ္ရင္ မေကာင္းဘူးဆိုျပီး ခ်စ္သူကက်မကို လိုက္သြားလိုက္။ ပာိုေရာက္ရင္ သိပ္မေသာက္နဲ႔လိုလဲေျပာဦး။အဲလိုနဲ႔ဲပဲ Freshman, Sophomore year ေလာက္တုန္းကပဲ သြားျဖစ္ခဲ့တဲ့ ႏုိက္ကလပ္ကိုေျခဦးလွည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာေႀကာင့္ေနာက္ပိုင္းမွာ မသြားေတာ့တာလဲဆိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းစာသင္ႏွစ္ေတြမွာ စာေတြကခက္လဲခက္လာတယ္။အသက္ကလဲႀကီးလာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဴးမရွိတဲ့ပာာေတြဆုိ လက္ေ၇ွာင္သြားတာပါပဲ။ က်မ Alochol မေသာက္တာေတာင္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီးေနာက္ေန႔အိပ္ရာကထရင္ ကိုယ္လက္ေတြနာ၊ေစာေစာအိပ္ရာကမထရင္ လူကျငီးစီးစီးနဲ႔။ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ေက်ာင္းပဲတက္ျပီး အလုပ္အကိုင္မရွိဆိုေတာ့ ညဘက္ထြက္ရတာ ကိစၥမရွိေပမဲ့ အတန္းကႀကီးလာ၊အလုပ္္ကလဲတဘက္လဲဆိုေတာ့ အခ်ိန္က၇ွားလာတယ္။ ပင္ပန္းတာဆိုရင္ သိပ္ျပီးမလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ အားရင္ကိုယ့္အတြက္အက်ိဳးရွိတာပဲ လုပ္ခ်င္ေတာ့တယ္။ဘာမွမလုပ္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ အနားယူတယ္။ (ေနာက္မ်ားမွအခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းသူဘဝဆိုးခဲ့တာေလးေတြေရးပါအုံးမယ္။)

ဆက္ျပီးေရးရမယ္ဆိုရင္ ……..ည၁၂နာရီထိုးေတာ့ က်မကသတိေပးတယ္ ျပန္သင့္ေနျပီလို႔။ ေကာင္ေလးအသစ္က အမကလဲအခုမွေရာက္တာျပီးတဲ့အထိေနမယ္တဲ့။ ေျပာလို႔လဲမရေတာ့ လႊတ္ထားေပးလိုက္တယ္။က်န္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေသာက္ေပမဲ့ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးမရွိဘူး။ သူတို႔အေနအထားသူတို႔သိတယ္။ သြားတာေယာက္်ားေလးက ၄ေယာက္၊မိန္းကေလးက ၄ေယာက္မွာ စံုတဲြ၁ တတြဲနဲ႔ ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္ေပါ့။ျပန္ႀကေတာ့ေမာင္ႏွမ ၂ေယာက္ရဲ႕ကားနဲ႔လိုက္ျပန္ႀကပါတယ္။ေမာင္ႏွမ၂ေယာက္နဲ႔ေက်ာင္းသူအသစ္က ေက်ာင္းအေဆာင္မွာေနျပီး က်မကေက်ာင္းနဲ႔ ၁Blockအကြာမွာဆိုေတာ့ တစီးတည္းစီးရတာအဆင္ေျပတာေပါ့။ေကာင္ေလးအသစ္ကိုေတာ့ ျမိဳ႕အေနာက္ဘက္ကသူေနတဲ့ ကိုေအရဲ႕အိမ္ကိုလိုက္ေပးရတာေပါ့။ အျပန္မွာက်မကကားေမာင္းတဲ့ ေက်ာင္းသားအသစ္ကို ကိုေအရဲ့အိမ္ကိုသြားဖို႔လမ္းျပေပးရတာေပါ့။အဲဒီလိုလမ္းျပစဥ္ ပာိုင္းေဝးလမ္းမကိုအတက္ မွာ မူးေနတဲ့ေကာင္ေလးအသစ္ကလမ္လဲမသိပဲ ဆရာလိုလုပ္ျပီးကားေမာင္းတဲ့လူကို ပာိုေကြ႔ဒီခ်ိဳးဆိုျပီးလုပ္ေတာ့ က်မေတာ္ေတာ္စိတ္တိုပါတယ္။စေနေန႔ည ႏုိက္ကလပ္ကျပန္တဲ့အခ်ိန္ဆို ရဲေတြကေစာင့္ျပီးဖမ္းတတ္ပါတယ္။မူးျပီးကားေမာင္းတဲ့ လူေတြရွိတာကိုး။ ကားကပာိုေကြ႕ဒီေကြ႔နဲ႔မ်က္စိေနာက္ေအာင္လုပ္ရင္လဲ ရဲကကားကိုရပ္ခိုင္းျပီး ေမးျမန္းအုံးမွာေလ။ က်မလဲစိတ္တိုလာေတာ့ “လမ္းမသိရင္ျငိမ္ျငိမ္ေန၊ ေမာင္းတဲ့လူကိုအာရုံေနာက္ေအာင္မလုပ္နဲ႔ဆိုျပီးေအာ္မိပါတယ္။” က်မကအဲလိုေျပာတာကို အရက္မူးမူးနဲ႔ဆက္ျပီးရစ္ေပမဲ့ မသိခ်င္ေယာက္ပဲေဆာင္လိုက္ပါတယ္။မူးျပီးယစ္တဲ့လူေတြကို ႀကည့္လို႔ကိုမရတာ။အဲလိုနဲ႔႔ပဲသူ႔ကို အိမ္မွာခ်ျပီး က်မတို႔အုပ္စုက ကိုယ္ေနတဲ့ျမိဳ႔အေရွ့ဘက္ကိုျပန္လာခဲ့ပါတယ္။က်မအိမ္ကို မနက္၂နာရီခြဲမွာေရာက္ပါတယ္။မျပန္လာခင္ ေကာင္ေလးကို က်မတို႔က မနက္က်ရင္အလုပ္သြားရမွာေသခ်ာအိပ္လို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ က်မအိပ္ရာဝင္ခါနီးနာရီႀကည့္ေတာ့ မနက္၃နာရီ။ က်မအိပ္ရာထဲကိုဝင္လဲွမဲ့ဆဲဆဲ က်မခ်စ္သူဆီကို ေကာင္ေလးအသစ္ဆီက ဖုန္းဝင္လာပါတယ္။ခ်စ္သူကက်မကိုေမးတယ္ ေကာင္ေလးကိုအိမ္မွာခ်ခဲ့တယ္မပာုတ္လားတဲ့။ က်မကသူ႔ကိုခ်ခဲ့တယ္ေလ။ ခ်စ္သူကအဲဒါဆိုေကာင္ေလးက ဘာလို႔ဖုန္းေခၚရတာလဲေပါ့။ က်မကေတာ့စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားေနမိတာကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးမူးလို႔ရစ္ျပီးဖုန္းေခၚတာလာလို႔ေပါ့။ က်မခ်စ္သူဖုန္းကိုင္လိုက္ေတာ့ ရဲကေကာင္ေလးရဲ႕ဖုန္းနဲ႔ က်မခ်စ္သူဆီကိုဆက္လိုက္တာပါ။ ကိုေအကေကာင္ေလးကိုဘာလိုလိုက်မခ်စ္သူဆီကိုဆက္လိုက္ပါလို႕မွာသြားတာေလ။ရဲကဖုန္းဆက္ေတာ့ က်မခ်စ္သူကတခုခုေတာ့ျဖစ္ျပီ။ ပာုတ္ပါတယ္။ ေကာင္ေလး DUI ( Driving Under the Influence) နဲ႔ရဲကဖမ္းလိုက္ပါျပီ။ ကားကက်မတို႔ကားဆိုေတာ့ က်မတို႔ကိုကားလာယူဖို႔အေႀကာင္းဖုန္းလွမ္းဆက္တာပါ။ ရဲကျမန္ျမန္လာယူဖို႔ေျပာပါတယ္။ႀကာရင္ မေစာင့္ေတာ့ဘူးေျပာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်မတို႔လဲ အျမန္ဆုံးေတာ့ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္။ဒါေပမဲ့က်မတို႔ကျမိဳ႕အေရွ့ဘက္မွာေနတာ ဖမ္းမိတာကျမိဳ႕အေနာက္ဘက္မွာဆိုေတာ့ အနည္းဆုံး မိနစ္၂၀ေလာက္ေတာ့ေစာင့္ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ရပါတယ္။ က်မတို႔၂ေယာက္လည္း အေႏြးထည္ထပ္ဝတ္ျပီး သုတ္ေျခတင္ရေတာ့တာပဲ။ က်မတို႔အသိထဲမွာအဲလိုမိ်ဳးျဖစ္ဖူးတာမ၇ွိေတာ့ ၂ေယာက္လုံးက ေသေသခ်ာခ်ာ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္မသိပါဘူး။ DUI နဲ႔ဖမ္းခံထိရင္ လိုင္စင္ ၃လ သိမ္းခံထိမယ္။ဒဏ္ေငြ အနည္းဆုံး ၁၅၀၀ ေလာက္ေဆာင္ရမယ္။ သင္တန္းတက္ရမယ္ေလာက္ပဲသိတာပါ။ ကဲ ဖမ္းမိတဲ့ေနရာလဲေရာက္ေရာ က်မတို႔ကားပဲေတြ႔ရျပီး ေကာင္ေလးကိုမေတြ႔ရပါဘူး။ ရဲကအဲဒီမွာေျပာပါတယ္။ ေကာင္ေလးကမးူေနတဲ့အတြက္ ေနာက္ရဲကားတစီးနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲကိုေခၚသြားလိုက္ျပီ။ေနာက္ေန႔က်ေကာင္ေလးႏုိးေတာ့မွဖုန္လွမ္းဆက္ျပီး ဘယ္အခိ်ုန္လာႀကိဳရမယ္ဆိုတာ သိပါမယ္တဲ့။အဲလိုဆိုေတာ့ က်မတို႔၂ေယာက္ဗ်ာမ်ားရပါျပီ။

မနက္က်ရင္ကုိေအရဲ႕ဆိုင္ကိုဘယ္သူကဆူရွီသြားလိပ္မွာလဲ။ဒီျမိဳ႔က တျခားဆူရီွသမားေတြကလည္း သူ႔ဆိုင္နဲ႔သူအစီအစဥ္တက်ဆိုေတာ့ ကူလိပ္ေပးမဲ့သူမရွိ။က်မခ်စ္သူကသြားလိပ္ေပးလိုက္ပါလားတဲ့။က်မက ပာမ္…ဘယ္လိုျဖစ္မွာလဲေပါ့။

ေရးလက္စနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဆူရွီအေႀကာင္းေလးပါေရးလိုက္ပါဦးမယ္…

က်မလြန္ခဲ့တဲ့၅ႏွစ္ေလာက္က ခ်စ္သူကဆူ၇ွီစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ကိုေအဆီမွာ၂ရက္ေလာက္ ဘယ္လိုလိပ္ရမွာလဲဆိုျပီးလိပ္နည္းေလးသြားသင္ဖူးပါတယ္။ေနာက္ျပီး ကိုေအရဲ႕သူငယ္ခ်င္း၁ေယာက္ က်မတ႔ိုေနတဲ့ျမိဳေလးမွာ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကလာျပီး ဆူ၇ွီဆိုင္ဖြင့္ဖူးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီလူရ႔ဲဆိုင္က ၇ွံူးေတာ့ တျခားျမိဳ႕ကဆိုင္ကိုေျပာင္းမယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒီျမိဳ႕ကဆိုင္ကို စာခ်ဳပ္ျပည့္ေအာင္လုပ္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့၁လေလာက္က်န္ေနေသးေတာ့ က်မကိုလာျပီးလိပ္ေပးဖို႔အကူအညီေတာင္းပါတယ္။ က်မကကိုယ္အိမ္မွာစားဖို႔ အျဖစ္ေလာက္ပဲလုပ္တတ္တာလို႔ေျပာေတာ့ ကိစၥမရွိဘူုး။ ဆူရွီကို အျဖစ္ပဲဗူးထဲထည့္ျပီး တင္လို႔ရရင္ပဲ မဆိုးပါဘူးတဲ့။ ဘယ္သူကမွရွံူးတဲ့ဆိုင္မွာ ေနာက္လူသပ္သပ္ေခၚျပီး မလိပ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ျပီးေတာ့ဒီ၁လေလာက္ကို လာျပီးလိပ္ေပးမဲ့လူလည္းမရွိေတာ့ က်မကေကာင္းျပီ၊ တက္သေလာက္ေတာ့လိပ္ေပးမယ္ဆုိျပီးေတာ့ လုပ္ေပးခဲ့ဖူးပါတယ္။
က်မလိပ္ေတာ့ ကိုယ္ဘာသာကိုလုပ္ခ်င္သလိုလုပ္ခဲ့တာပါ။ကိုေအကိုဖုန္းလွမ္းလွမ္းဆက္ျပီး ေမးရပါတယ္။ဘာလုပ္ဘာလုပ္ဆိုတာကိုေလ။ ကိုေအကလဲ သူ႔ဆိုင္နဲသူဆိုေတာ့ က်မကိုလာျပီးမျပႏိုင္ဘူး။ဖုန္းနဲ႔ပဲဆူရွီလိပ္နည္းေျပာျပီး ပြဲႀကမ္းခဲ့တာေလ။ ပုစြန္အေကာင္လိုက္ကို ထမင္းလံုးေပၚမွာတင္ရမယ့္ပာာဆိုရင္ က်မပုစြန္ကိုႀကည့္ျပီးအျမီးနဲ႔ဆိုရင္ ႀကည့္မေကာင္းပါဘူးဆိုျပီးပုဇြန္အျမီးကိုျဖဳတ္ျပီး ဒီအတိုင္းလုပ္လုိက္တာ ကိုေအဆိုရင္အဲဒီဘူးကိုႀကည့္ျပီး တခုခုေတာ့လိုတယ္ဘာလိုတယ္မသိဘူး။ က်မကေနာက္မွ ပုဇြန္ကိုအျမီးျဖဳတ္ရမလား၊ မျဖဳတ္ရမလားလို႔ သူ႔ကိုေမးလိုက္မွ “ငါအခုမွမွတ္မိတယ္..ညည္းကပုဇြန္အျမီးကိုျဖဳတ္ထားတာကိုး” လို႔ေျပာရေလာက္ေအာင္ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္လိပ္ခဲ့တာေလ။ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဒီလိုရွုံးေနတဲ့ဆိုင္ကိုSupervisorကလာႀကည့္သြားေသးတယ္။သူလဲသိျပီးသားပါ။က်မကေတာ့ငါလုပ္တာကိုလာျပီးေျပာလို႔ကေတာ့ ျပန္ျပီးပိတ္ေျပာျပစ္မွာ။ က်မမွာအဲဒီအခ်ိန္တုန္းက Fulltime ေက်ာင္းနဲ႔ Part time တျခားအလုပ္ရွိတဲ့ႀကားက ဒီဆူရွီအတြက္မနက္၄နာရီေလာက္အိပ္ရာကထရျပီး မနက္၁၀နာရီေလာက္အထိလာလာျပီး လိပ္ေပးရတာေလ။ အဲလိုနဲ႕Supervisorကက်မကိုဒီမွာေက်ာင္းလာတက္တာလားတဲ့။ က်မက “ပာုတ္ပါတယ္…ခဏအကူအညီေတာင္းလို႔လာလုပ္ေပးတာပါဆိုေတာ့” သူက ကိုေအးနဲ႔ဒီဆိုင္ပိုင္ရွင္ကေျပာထားပါတယ္လို႔ေျပာမွပဲ သက္ျပင္းခ်ရေတာ့တယ္။
အဲဒီေလာက္ပဲဆူ၇ွီသိတဲ့လူက ကုိေအအတြက္သူ႔ဆိုင္မွာလူစားထိုးလိုက္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ျငင္းတာမဆန္းပါဘူးေလ။
က်မလဲအဲဒီအခ်ိန္က်မွအရင္တုန္းကကိုေအဆီမွာ ၁ႏွစ္နီးပါးေလာက္ကူလိပ္ေပးခဲ့တဲ့ ညတုန္းကကလပ္အတူသြားခဲ့တဲ့အထဲက ေက်ာင္းသားေမာင္ေလးဆီကို ဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီးေတာ့ ဒီမွာေတာ့ျပသနာဒီလိုရွိတဲ့အတြက္ ကူညီပါအုံးလို႔ေျပာရတယ္။သူကလဲ အင္းအဲလုပ္ေနေသးေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ကူညီဖို႔သေဘာတူျပီးေနာက္ မနက္ဆိုင္မွာသြားလုပ္ဖို႔ အိ္ပ္ဖို႔အခ်ိန္ႀကည့္လိုက္ေတာ့ ၃နာ၇ီသာသာေလာက္ပဲ၇ွိေတာ့တယ္။ မနက္၆နာရီေလာက္က်ရင္ အမႏွုိးဖို႔ဖုန္းလွမ္းဆက္မယ္လို႔ေျပာျပီး က်မလဲအိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ႀကိဳးစားျပီး ဝင္အိပ္ရတယ္။မနက္က်ေတာ့ ေကာင္ေလးကက်မကိုအိမ္မွာလာႀကိဳျပီး ၂ ေယာက္သားဆူ၇ွီဆိုင္ကိုေျပးရတယ္။ေကာင္ေလးကို ကားေပၚမွာအမေတာ့ California roll ကလြဲရင္က်န္တာေတြမသိေတာ့ဘူး။ေကာင္းေကာင္းလဲမလိပ္တတ္ဘူးလို႔ႀကိဳျပီးေျပာရတယ္။သူကေမးတယ္ အမဆန္ဘယ္လိုတည္ရမလဲဆိုတာေကာသိလားတဲ့။ က်မကဘယ္လိုလုပ္မွတ္မိမာလဲ။ ဒါနဲ႔ပင္တျခားဆူရွီဆိုင္ကအမေတြဆီကို ဆန္ဘယ္လိုတည္ရမွာလဲဆိုတာကို လွမ္းျပီးဖုန္းဆက္ေမးရေသးတယ္။ ျပီးေတာ့လား ဒါနဲ႔တင္မရပ္ေသးဘူး။ Combo ဆိုဘယ္ဘူးကိုဘယ္လိုနာမည္ေခၚျပီးဘာေတြထည့္ရတယ္ဆိုတာပါလွမ္းျပီးေမးရတယ္။ေကာင္းေလးက ဒိုင္ခံလိပ္ေပးျပီး က်မကေတာ့ ႏွုမ္းျဖဴးလုပ္ေပးတာေပါ့။ ဘူးထဲကိုဆူရွီထည့္၊ဂ်င္းနဲ႔ဝါဆားဘီထည့္၊ အဖုံးပိတ္ေပးေပါ့။ က်မတို႔၂ေယာက္သား ဆိုင္ကမန္ေနဂ်ာေတြလာေမးမွာလဲ စိုးရေသးတယ္။ တခါမွမျမင္ဘူးတဲ့လူ၂ေယာက္က ဒီဆိုင္မွာ ကုတ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ႔လုပ္ေနႀကတာကိုး။ ဒီႀကားထဲ ေဘးကတရုတ္ဆိုင္က တရုတ္အဖိုးႀကီးစပ္စုသြားေသးတယ္။ ျမင္ေနက်ေကာင္ေလးေကာ ဘယ္မွာလဲတဲ့။ က်မတို႔၂ ေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ႀကည့္ျပီး သူဖ်ားေနလို႔ သူ႔အစားဒီ၁ရက္လာျပီးလုပ္ေပးတာပါလို႔ေျပာရတယ္။ ေနာက္ျပီးသူက နင္တို႔ဆိုင္ကို အမ်ဳိးသမီးတေယာက္မေန႔ကလာသြားျပီး ဒီေန႔မွာသူမွာထားတဲ့ Special order ဆူရွီအႀကီးကိုလာယူမယ္လို႔လဲေျပာေရာ က်မတို႔၂ေယာက္သား ေခါင္းခ်င္းရုိက္ျပီး ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့မျဖစ္ဘူး။ ဒီအမ်ိဳးသမီးမလာခင္လစ္မွ ဆိုျပီး ဘူး၂၀ေက်ာ္ေက်ာ္လဲအျပီးမွာ သိမ္းစရာရွိတာေတြသိ္မ္းျပီး ကုန္တိုက္ထဲကေနသုတ္ေျခတင္ျပီး လစ္ႀကေတာ့တာပဲ။ မနက္၁၀နာရီေလာက္မွာျပန္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ က်မခ်စ္သူလဲေကာင္းေကာင္းမအိပ္ႏုိင္ပဲ ရဲစခန္းကဖုန္းအဆက္ကိုေစာင့္ေနရတာ။ ေကာင္ေလးကလဲ ၁၀နာရီေက်ာ္တဲ့အထိဖုန္းမေခၚေတာ့၂ေယာက္သားမ်က္လုံးလဲျပဴးလာျပီေလ။ဒီေန႔က Sundayရုံးပိတ္ရက္မို႔လို႔လုပ္ေပးႏုိင္ေပမဲ့မနက္ျဖန္က်ရင္အလုပ္၇ွိတယ္ေလ။ေက်ာင္းသားေတြလဲ ေက်ာင္းရွိေတာ့မကူနိုင္ေတာ့ဘူးေလ။မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုျပီး ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေနတဲ့ ကိုေအဆီကို ပာိုမွာည၁၂နာရီေက်ာ္လဲမတတ္ႏုိင္ဘူးဆိုျပီး လွမ္းေမးရတယ္။ေကာင္ေလးဒီေန႔မွ အခ်ဳပ္ထဲကမလြတ္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာလဲလို႔။က်မတို႔လဲဘယ္လိုမွမနက္ျဖန္ဆိုရင္ေတာ့ မလုပ္နိုင္ဘူးဆိုေတာ့ သူလဲလုပ္မဲ့လူမရွိေတာ့ ဘာတတ္နိုင္မွာလဲေပါ့။ဒီတိုင္းပဲအခ်ဳပ္ကလြတ္တဲ့ထိေစာင့္ရမွာေပါ့။ က်မလဲအိမ္ျပန္ေရာက္တာေတာင္မွ အိပ္လို႔မေပ်ာ္နိုင္ဘူး။တျခားျပည္နယ္မွာ၇ွိတဲ့ ေကာင္ေလးအေဖဆီလဲဖုန္းလွမ္းဆက္ျပီး သူ႔သားအေႀကာင္းရွႈင္းျပရေသးတယ္။ျဖစ္ျပီးသြားမွေတာ့ ဘာမွလုပ္လို႔မရေတာ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ေစာင့္ေနရင္း ညေန ၃နာရီေလာက္မွအခ်ဳပ္ထဲကဖုန္းဆက္ေတာ့မွသြားေခၚ၇တယ္။အဲဒီအခ်ိန္ႀကမွပဲ စိတ္ပူေနတာေလွ်ာ့သြားေတာ့တယ္…။ဒီနိုင္ငံမွာရဲကကိုယ့္ကိုဖမ္းခံထိရင္ သူ႔တို႔ကိုသြားျပီးမရစ္နဲ႔။ ေမးတာကိုသာေသခ်ာရွင္းျပ။ကိုယ္ေတြႏုိင္ငံမွာလို အကိုရယ္ဆိုျပီးရစ္လို႔မရဘူးေလ..။ မဖမ္းခင္အထိဒီႏုိင္ငံေရာက္စေကာင္ေလးက စကားေျပာရင္ျမန္မာႏုိင္ငံက အထာေတြအတိုင္း လုပ္ျပစ္လိုက္မယ္။ဂရုစိုက္စရာမလိုဘူးလို႔ေျပာတတ္တယ္။ အခ်ဳပ္ထဲမွာ ၁ညအိပ္ျပီးေနာက္ပိုင္းေတာ့ အခ်ိဳးေၿပာင္းသြားတယ္..။ဒီႏိုင္ငံမွာDUI နဲ႔ဖမ္းခံထိရင္ေတာ္ေတာ္၇ွုပ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္ေလးဖမ္းခံထိစဥ္က၂၁ႏွစ္ျပည့္သြားလို႔ေတာ္ပါေသးတယ္။မိစဥ္က ၂၁နွစ္လည္းမျပည့္ေသး၊အရက္ေသာက္ထားတာပါဆိုရင္ အရက္ဝယ္ေပးတဲ့တၿခားေကာင္ေလးေတြပါ ေ၇ာျပီးျပသနာျဖစ္ဦးမွာ..။ က်မတို႔ကသူ႔ကို ဘာေႀကာင့္ ဒါမိ်ဳးေတြျဖစ္မွာကိုေတြးမိလို႔စဥ္းစားျပီး မင္းကိုကားေပးမေမာင္းပဲ အိမ္အထိလိုက္ပို႔တာကို ကားေမာင္းျပီးထပ္ထြက္ရတာလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ဆူရွီသြားလိပ္္မယ္ဆိုျပီးဆိုင္ကိုသြားတာပါတဲ့။ သူအိပ္လိုက္လို႔၇ွိရင္ မနက္က်ရင္မႏုိးမွစိုးလို႔ မနက္ေစာေစာမွာႀကိဳျပီးလိပ္ထားမလိုပါတဲ့။ ဒါေႀကာင့္မို႔ က်မတို႔အကုန္လုံးက ကလပ္မသြားခင္လိုက္လို႔ျဖစ္မွာမပာုတ္ဘူးကိုလဲနားမေထာင္၊ ေစာေစာျပန္ဖုိ႔ေျပာတာကုိလဲလက္မခံ၊ လူဆိုတာဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ကိုယ္လုပ္တာကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္စဥ္းစားဆုံျဖတ္ႏုိင္ရမယ္ေလ။ ျပီးေတာ့ကိုယ္ကသူမ်ားဆီမွာအလုပ္ လုပ္တာဆိုရင္ဘာကအေရးႀကီးဆုံးလဲဆိုတာသိရမွာေလ။ေပါ့ေပါ့ေလးပဲလို႔ေတြးျပီးလုပ္လိုက္တဲ့အက်ိဳးဆက္ကို ကိုယ္ပဲခံရတာေလ..။ DUI ေႀကာင့္ရုံးခ်ိနး္လဲတက္ရတာ ခဏခဏ၊ ဒဏ္ေႀကးကိုလဲ က်ေနာ္အခုေပးမယ္ဆိုလဲမရဘူးေလ။ သူတို႔ေျပာသလိုလုပ္ရတာ..။စျဖစ္တာက ၂လပိုင္းထဲက အခုက်မဒီစာေရးခ်ိန္ ၈လပိုင္းအထိဇာတ္လမ္းကမျပီးေသးဘူး။ဒီႏိုင္ငံမွာေနရတာ သူတုိ႔ေျပာတဲ့စည္းကမ္းအတိုင္းေနရင္ ေအးေအးေဆးေဆးပါ။ကိုယ္ကေျပာသလိုမလုပ္ရင္ေတာ့ အဲဒီရဲ့ consequencesေတြကိုခံရမွာပါ။ သူကတျခားျပည္နယ္မွာေနျပီး က်မတို႔ ျပည္နယ္မွာအဖမ္းခံရေတာ့ ရုံးခ်ိန္းကိုဒီျပည္နယ္မွာလာလာျပီးတက္ရတယ္..။ေျပာင္းခြင့္လဲမ၇ွိေတာ့ သြားရလာရေတာ္ေတာ္ခက္ပါတယ္။အခုေနာက္ဆုံးႀကားတာေတာ့ ဒီျမိဳ႕ကိုလာျပီး DUI နဲ႔ပတ္သတ္ျပီး၁လေလာက္သင္တန္းလာတတ္ရပါအုံးမယ္..။
ဒီကိစၥေတြကမျဖစ္ခင္စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္တတ္ရင္ေရွာင္ႏိုင္တာေတြမို႔ သိရေအာင္ေရးလိုက္တာပါ။
ေငြကုန္၊လူပန္းတဲ့အျဖစ္ကေနအကုန္လံုးေဝးႏုိင္ပါေစ။

က်မေတာ့ႏုိက္ကလပ္ဆိုေဝးေဝးကပဲေရွာင္ေတာ့တယ္..။ ေက်ာင္းသားေတြကသြားရေအာင္ေျပာရင္ ဆူ၇ွီသြားလိပ္ရမွာကိုျမင္ေယာင္ျပီးလန္႔တယ္..။
၁၀တန္းစာေမးပြဲေကာ၊ဒီမွာေက်ာင္းတက္လို႔စာေမးပြဲေျဖစရာရွိရင္ေတာင္မွ တခါမွႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔ ၃နာရီျပီးပဲအိပ္ျပီးစာမႀကည့္ခဲ့တာ အခုမွခံလိုက္ရတာ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပိန္တယ္…။
ကိုေအရန္ကုန္ျပန္တို္င္း က်မတို႔ကိုသူ႔ဆိုင္အပ္ခဲ့ေတာ့ ၁လ ၂လ ေလာက္လာျပီးလိပ္ေပးတဲ့လူတိုင္းကို ဒုကၡခံရတာမနည္းဘူး။ ကူညီခ်င္ပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ကိုယ္လဲကိုယ္အပူနဲ႔ကိုယ္ေလ..။ က်မတို႔ကိုကားခ်င္းလဲစီးခိုင္းတဲ့အတြက္ အဲဒီမွာလဲကိုေအရဲ႕ကားကအေကာင္းစားမို႔က်မတိုရဲ့ Insuranceလဲေစ်းတတ္သြားတယ္..။ကိုေအကရန္ကုန္ျပန္အုန္းမယ္လုပ္ေနတယ္..။ အခုတခါဆိုရင္ေတာ့ အားမနာေတာ့ဘူး.။ ျငင္းႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္..။ အားလဲနာတယ္..ဒါေပမဲ့လဲ…..။

သူလား...ဝိတ္ေလ်ာ့ေနတယ္.....

အခုေနေနတဲ့ျမိဳ႕ေလးမွာ ျမန္မာျပည္ကေနေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသား ၁၀ ေယာက္နဲ႔ ဒီမွာအေျခခ်ေနထိုင္ျပီး ဆူ၇ွွီလုပ္ကိုင္တဲ့ဗမာမိသားစု ၁၀ ေယာက္နဲ႔ဆိုရင္ ၂၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ေတာ့၇ွိပါတယ္။လူလဲနည္းတဲ့အတြက္စုစုစည္းစည္းရွိျပီး တခုခုလုပ္စားမယ္ဆို အကုန္လံုးက “အမေရ ေမးမေနနဲ႔၊ လုပ္သာလုပ္။ အမတုိ႔ မလုပ္ရင္ေကာင္းေကာင္းဝါးတီးဖြင့္ရမွာ မပာုတ္ဘူးတဲ့”။ အဲလိုဆိုေတာ့ နဂုိထဲကမွ လူကိုငုိခ်င္ရဲ႕လက္တို႔ဆိုသလိုပဲ၊ ခ်က္ခ်င္း ခ်က္မဲ့စားရင္းကိုလုပ္၊ ေစ်းဝယ္ဖို႔အတြက္ Grocery store ကိုေျပးျပီးသားပဲ။ အဲလိုမ်ဳိးအလုပ္ေကာင္း၊ အိမ္မွာလဲ အလုပ္အားရင္ ကိုယ္စားခ်င္တာေတြခ်က္စားရင္း ေပ်ာ္ေနတဲ့လူဆိုေတာ့လဲခက္သားကလား။ ေက်ာင္းေနစဥ္တုန္းကေတာ့ အလုပ္တဖက္၊ ေက်င္းတဘက္နဲ႔ဆိုေတ့ာစိတ္ဖိစီးမွုမ်ားျပီး လူကငယ္စဥ္ကအတိုင္းပဲ။ May 2009 တုန္းက New York ကိုသြားလည္ေတာ့အေဒၚက အိမ္တံခါးဖြင့္ျပီး လူကတံခါးအျပင္ဘက္မွာ၇ွိ
ွိေသး၊ အိမ္ထဲကိုေျခလွမ္းမွမခ်ရေသးခင္ “ လာ လာလာ ေအာင္မေလးေလး ေအာင္မေလးေလး နည္းတာႀကီးမပာုတ္ဘူးပာယ္။ ႀကည္႔စမ္းပါဦးဆိုေတာ့” ကိုယ့္ေနာက္ကမ်ားတက္လာတဲ့၇ွိလို႔ ေခါင္းေလးမ်ားေစာင္းျပီးႀကည္႔ဖို႔လုပ္ရုံ၇ွိေသး အေဒၚက “ႏွင္းပြင့္ရယ္ ဒီေလာက္ေတာင္ထြားလာရသလာလို႔ဆိုေတာ့” ေဩာ္ငါ့ကိုေျပာေနတာဆိုေတာ့မွ ဒီကလဲအားက်မခံ “အန္တီေအးရယ္ မေတြ႔တာ ၈ႏွစ္ေလာက္ရွိျပီမွတ္လား။ အသက္ကလဲႀကီးလာျပီဆိုေတာ့ နဲနဲပါးပါးအေျပာင္းအလဲေတာ့ရွိမွာေပါ့” ဆိုျပီးတာနဲ႔ အိမ္ထဲကိုအတင္းတုိးဝင္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီနဲနဲပါးပါးကလဲ ၁၅ ေပါင္ေလးပါ။အဲဒီအန္တီကျမန္မာႏုိင္ငံမွာ ေနစဥ္ကတည္းက စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔မွတိုင္းထြားျပီး ပိုက္ဆံကိုသံုးသူ၊ပာင္းခ်က္တက္သူလို႔နာမည္ႀကီးေတာ့ ငါ့ပံုကိုျမင္ျပီးနွင္ထုတ္ရင္ဒုကၡလို႔ ေတြးျပီးေတာ့ ကိုယ္ကအိမ္ထဲအရင္ဝင္ ျပီးတာနဲ႔တေယာက္ေသာသူကိုဆြဲေခၚ ေနာက္ Luggage ေတြဆြဲသြင္း။ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အန္တီကို စားဖို႔မပူနဲ႔။ ဒီမွာေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ဆိုေတာ့ အျပင္မွာပဲဝယ္စားမွာဆိုတဲ့အေႀကာင္းကို တန္းျပီးေျပာရေတာ့တာပဲ။ ေနာက္ထပ္လဲ အန္တီေအးကို ေမေမနဲ႔ သထံုေခါင္းရင္းအိမ္မွာေနတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း အန္တီေဌးတို႔ရဲ႕ လက္သုံးစကားေလးကို ယူသံုးျပီးေတာ့ “ ငါတို႔ေယာက္်ားေတြကငါတို႕ကိုျပည္႔ျပည္႔စုံစုံထား၊ ပူပန္စရာမရွိဆိုေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး ဝလို႔လွလို႔ဆိုတဲ့” စကားလုံးေတြကို မွီျငမ္းျပီးေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ေသးေပမဲ့ တေယာက္သူကအလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္ျပီး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားတဲ့အျပင္ ေက်ာင္းျပီးသြားေတာ့ Stress Level က်ဆင္းျပီးအရင္ကထက္စာရင္ စိတ္ခ်မ္းသာ၊ကိုယ္ခ်မ္းသာ၇ွိေနတယ္ဆိုတဲ့ကိုလည္း ထပ္ေလာင္းျပီးအပ္လိုက္ရပါတယ္။ အမွန္မွာက ကိုယ္လက္လွုပ္ရွားမွု အရင္ကထက္ေလ်ာ႔နည္းသြားရျခင္းက အဓိကအေႀကာင္းရင္းၿဖစ္တာကို ဝန္မခံရဲတာက ထိပ္ဆုံးကပါ။ တတ္ႏုိင္သေလာက္ေတာ့လဲ တေန႔တေန႔ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား Calories ေတြက်ေအာင္လုပ္ရတာ အေျပာလြယ္ေပမယ့္ အလုပ္ခက္ပါတယ္။ အန္တီကျမန္မာႏုိင္ငံကို ျပန္သြားျပီး ေမေမ့ကို က်မအေႀကာင္းသြားေျပာေတာ့ ဝိတ္ခ်ျပီးမွျပန္လာတဲ့။ ဒီဝိတ္နဲ႔ဆိုရင္ျပန္မလာနဲ႔ဦးတဲ့ေလ။
အဲလိုဆိုေတာ့ အခုေလာေလာဆယ္က်မမွာ ဦးတည္ခ်က္ ၃ရပ္၇ွိလာပါေတာ့တယ္။အဲဒါကေတာ့
“ ဝိတ္က်ဖို႔အေရး ဒို႔အေရး
၁၁၅ ေပါင္ေရာက္ဖို႔အေရး ဒို႔အေရး
ဗုိက္ခ်ပ္ဖို႔အေရး ဒို႔အေရး”

မဝါရဲ႕ Blog ကိုဖတ္ျပီး ဗိုက္ခ်က္ေစတဲ့စက္ကေလးကိုသေဘာက်ျပီး စမ္းႀကည္႔မယ္ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ အင္တာနက္ကေတာ့ လွမ္းမွာလိုက္တယ္။ရရင္ေတာ့အလုပ္ျဖစ္မျဖစ္ စမ္းႀကည္႔ရအုံးမယ္။ ထူးထူးျခားျခား ဒီမွာေရာက္တာႀကာေနေပမယ့္ ဒါေလးကပထမဦးဆုံး အင္တာနက္ကဝယ္တဲ့ ပစၥည္းေလးပါ။

ေက်ာင္းတုန္းကဆိုးေပ...

မွတ္မွတ္ရရေက်ာင္းသားဘဝ

၅ တန္းေရာက္ျပီဆိုေတာ့ အရင္မူလတန္းေက်ာင္းေလးကေန အထက္တန္းေက်ာင္းႀကီးကို ေျပာင္းရေလျပီ။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ကုိယ္ကငယ္ေသးေတာ့ ကိုယ့္ေရွ႕မွာျမင္ျမင္ရသမွ် အရာေတြအကုန္မွန္သမွ်ဟာ ႀကီးမားျပီးအကုန္လံုးကို ဟိုႀကည့္လိုက္ဒီႀကည့္လိုက္ေပါ့။မူလတန္းေက်ာင္းနဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းရဲ့ အရြယ္အစားက ကြာသြားျပီေလ။ ေက်ာင္းမေျပာင္းခင္ကလဲ မိဘေတြကဘယ္ေက်ာင္းသြားမလဲတဲ့။ မိဘေတြက အမွတ္ ၁ ေက်ာင္းထြက္ေတြဆိုေတာ့ သူတို႔တက္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကို ေပးတက္ေစခ်င္ပံုရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမွတ္ ၂ ေက်ာင္းက ကိုယ္ေနတဲ့အိမ္ရဲ့ေရွ႕တည့္တည့္မွာ။လမ္းကူးရုံနဲ႔တင္ေက်ာင္းကိုေရာက္ေရာ။ ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းလံုးက ဆရာ/ ဆရာမေတြက ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြကို သူတို႔ေက်ာင္း မွာလာတက္ေစခ်င္ႀကတယ္။ အမွတ္ ၁ ေက်ာင္းက ျမိဳ႕ျပင္က ျမသပိတ္ေတာင္ေျခ နားက ေလယဥ္ကြင္းနားမွာ ဆိုေတာ့အိမ္က အႀကိဳအပို႔လုပ္ရမွာ။ ဆိုကၠား သို႔မဟုတ္ အိမ္ကကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ေပးရမွာ။ စက္ဘီးနင္းတက္ေပမဲ့ အိမ္ကေက်ာင္းကို အဲလိုစက္ဘီးနင္းသြားရမွာေတာ့ မႀကိဳက္ပါဘူး။ ျမိဳ႕မွာကလူတိုင္းလိုလို စက္ဘီးစီးတာဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတက္ေက်ာင္းဆင္းဆိုရင္ စက္ဘီးေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကိုရွုပ္ပါတယ္။ ေဖေဖကေတာ့ျပတ္တယ္ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးကို ေန႔တိုင္းေတာ့ ကားနဲ႔မလိုက္ပို႔ႏုိင္ဘူး။ ဆိုကၠားနဲ႔ သြားမလားဆိုေတာ့ မိုးတြင္းက်ရင္ ဆိုကၠားက ကသိကေအာင့္ႏုိင္တယ္။ မူလတန္းတုန္းက က်ဴရွင္အႀကိဳအပို႔ကို ဆိုကၠားနဲ႔ သြားရတာ ဆိုကၠားသမားနဲ႔ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမက အပင္းတည့္တဲ့ လူနဲ႕မွအဆင္ေျပတာ။ ဆိုကၠားေပၚမွာ ေျပာင္းဆန္ေအာင္လဲထိုင္ႀကတယ္။အေမးအျမန္းကလဲ အရမ္းထူသလားလဲ မေမးနဲ႔။ ဆိုကၠားသမားက နီးတဲ့လမ္းကျပန္ရင္ မႀကိဳက္ဘူး။ ေဝးတဲ့လမ္းကို ပတ္ျပီးနင္းခိုင္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ အမွတ္ ၂ ေက်ာင္းမွာပဲေနာက္ဆံုးေက်ာင္းအပ္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ထမင္းဘူးလဲ ယူစရာမလိုေတာ့ဘဲ အိမ္မွာပဲျပန္စားျဖစ္ေတာ့တယ္။ထမင္းဘူးနဲ႔ ေက်ာင္းမွာစားရတဲ့အရသာကုိလိုခ်င္ရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ထမင္းဘူးနဲ႔ ေက်ာင္းမလႊတ္ခင္မွာ အရင္ကုန္ေအာင္ခိုးစားျပီး အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို အိမ္မွာေန႔လည္စာေခၚေကြ်းတယ္။ မပိုင္ဘူးလား။တခါတေလက်ရင္ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ထမင္းဘူးကိုယူျပီး အိမ္မွာလိုက္စားရင္ က်မနဲ႔ေမာင္ေလးက သူ႔ထမင္းဘူးကပာင္းကိုယူစားျပီး သူ႔ကိုအိမ္ကပာင္းန႔႔ဲျပန္ေကြ်းလိုက္တယ္။ ၇တန္းက စျပီး ၁၀တန္းအထိ ၄ႏွစ္လံုးလံုး အဆင့္ ၁ ကေန ၅၀ အထိ A အခန္းမွာထားေတာ့ ႏွစ္တိုင္း ဒီလူေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ တေယက္နဲ႔တေယာက္က အေႀကာင္းသိအစင္းသိေတြဆိုေတာ့ ေပါင္းရတာအဆင္ေျပေတာ့ ေက်ာင္းတက္တာအဲဒီေတာ့မွအဆင္ေျပေတာ့တယ္။ ေနာက္တခုက အဆင့္ ၁ ကေန ၅၀ ထိက အမ်ားအားျဖင့္က မိန္းကေလးေတြ၊ ေယာ္က်ားေလးက ၁၀ေယာက္မွမျပည္႔ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္တို႔ မမ ေတြအႀကိဳက္ေပါ့။ ေယာက္်ားေလးနဲ႔ မိန္းကေလးေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္ အျပိဳင္စာျပိဳင္ႀကေတာ့ တေစာင္းေစးနဲ႔ မ်က္ေခ်းလို မ်က္ႏွာေႀကာမတည္႔ခဲ့ပါဘူး။ ( အခုမွျပန္ေတြ႔တဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ gtalk မွာ စကားစပ္မိေတာ့ သူ႔ေကာင္ေလးက ကိုယ္ေတြနဲ႔High school တုန္းကဆိုေတာ့ ဟိုတုန္းကတေယာက္နဲ့တေယာက္ ဖုတ္ေလတဲ့ငပိရွိတယ္လိုေတာင္ မထင္တဲ့သူႏွစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမ်ားမ်က္စိလယ္သြားႀကလဲမသိပါဘူး)

၇ တန္း၈တန္း ေရာက္ေတာ့ English က်ဴရွင္ကို ကိုယ္အိမ္မွာ ဝိုင္းဖဲြ႔ျဖစ္ေတာ့ အရင္ဆံုးကေတာ့မိန္းကေလးႀကီးပဲ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ဝိုင္းတာေပါ့။ အဲဒီမွာ ကိုယ္တုိ႔ေက်ာင္းမွာ မေဆာ့ခဲ့ရသမွ် အတိုးခ်ျပီးကစားေတာ့တာေပါ့။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမေတြက ကိုယ္တို႔ေတြကို တုတ္တေခ်ာင္းနဲ႔ေစာင့္ႀကည္႔ေနတာကိုး။က်ဴရွင္က ၂ နာရီမွာ စမယ္ဆိုရင္ ၁၂ နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ လူစုျပီး ျခံထဲမွာမ်ဳိးစံုေအာင္ ကစားႀကေတာ့တာပဲ။ ခိုဖမ္းတမ္း၊ ထုပ္ဆီးထိုး၊စိန္ေျပးတမ္း၊စသည္ စသည္ျဖင့္ မဆံုးႏုိင္ေအာင္ပါပဲ။ ဆရာမလာမွ ကစားတာရပ္ေတာ့တယ္။ တခါတေလက်ရင္ ေက်ာင္းကစိိန္ပန္းပင္ေအာက္က စိန္ပန္းပြင့္ေတြကို သြားေကာက္၊ အဲဒီ စိန္ပန္းပြင့္ အဖူးေလးေတြနဲ႔ ႀကက္ဖခြပ္တန္း ကစားႀကေသးတယ္။ ဆရာမလာရင္ေတာ့ ကမန္းကတန္း တင္ပါးေအာက္မွာ ဖြက္ထားရတယ္။ က်ဴရွင္ျပီးရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္တခါ ထက္ျပီးေမ်ာက္ခ်ႀကေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္မွာ အယ္လေဇးရွင္းေခြး၂ ေကာင္ေမြးထားတဲ့အခိိ်န္။ေခြးေတြကိုေန႔ခင္းႀကရင္ ျခံေနာက္ဖက္က ေခြးအိမ္မွာထားျပီး ညဘက္လူေတြအိပ္ခ်ိန္ႀကမွ ျခံထဲကိုလႊတ္ေပးေလ့ရွိပါတယ္။ တေန႔ ေန႔ခင္းဖက္ ထုံးစံအတိုင္း မိန္းမတအုပ္စု ေမ်ာက္ဆံုးေအာင္ကစားတဲ့အခ်ိန္၊ ဘယ္ကဘယ္လို ျခံေဘးမွာ ကစားေနရာကေန ျခံအေနာက္ဘက္ ေခြးအိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္သြားမွန္းမသိပါဘူး။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ အိမ္ထဲကေနခုန္ထြက္ျပီး ကိုယ္တို႔မိန္းမအုပ္စုေနာက္ကို လိုက္တာ ျခံထဲမွာ ေခြး၂ ေကာင္နဲ႔ မိန္းကေလး ၁၀ ေယာက္ပတ္ျပီးေျပးခဲ႔ရတာ ပ်ားအံုကို တုတ္ထိုးလို႔တိုင္းျပည္ပ်က္သလား ပြက္ေလာရုိက္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္ေပၚကို တက္ေျပးတဲ့လူကေျပး၊ ျခံအျပင္ကို ေျပးတဲ့လူေျပး။ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ဆိုရင္ ေျပးတာျခံကထြက္ လမ္းမေရာက္ျပီး လမ္းရဲ႕ ဟိုးဘက္ထိပ္ေတာင္ေရာက္ခဲ့ျပီး သူ႔ဖိနပ္က တေနရာဆီမွာက်န္ခဲ့လို႔ ေနာက္မွျပန္ေကာက္ယူရတယ္။ ျဖစ္ပံုက ျခံေစာင့္ကေခြးေတြကိုေန႔လည္စာေကြၽးျပီး ေခြးအိမ္တံခါးပိတ္ဖို႔ေမ့ေနခဲ့တယ္ေလ။ ေမေမ ေန႔ခင္းဖက္ အိမ္ျပန္လာေတာ့ အိမ္ေပၚမွာစာအုပ္ေတြ ထိုင္ဖတ္ေနတဲ့ ကိုယ္တို႔ကိုျမင္ေတာ့ ဒီေန႔ ဒီအုပ္စု ထူးထူးျခားျခား လိမၼာလွခ်ည္လားတဲ့။ ေခြးအလိုက္ခံရလို႔ ျငိမ္ေနမွန္းသိေတာ့ ဒီေလာက္ေဆာ့တာ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္တဲ့။ ၁ ရက္ ၂ ရက္ေလာက္ပဲျငိမ္ျပီး ေနာက္ေတာ့လဲ အရင္အခ်ိဳးျပန္ခ်ိဳးႀကတာပါပဲ။
A အခန္းမွာေက်ာင္းတတ္ခဲ့ရတာသိပ္ျပီးလူျဖစ္ရက်ဳိးမနပ္လွပါဘူး။ နည္းနည္းေလးလွုပ္ရြျပီး ကစားမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဆရာမတေယာက္က ဝင္လာျပီး စာေမးမယ္ စာက်က္ထားႀကလို႔ လာလာျပီးေျပာေတာ့တာပဲ။ ၈ တန္းေရာက္ေတာ့ အိမ္ကဝိုင္းမွာ ေယာက္်ားေလး ၄၊ ၅ ေယာက္ေလာက္ လာျပီးဝိုင္းံႀကတယ္။ သူတို႔မိဘေတြနဲ႔သိေနေတာ့ မိန္းကေလးဝိုင္းေပမဲ့လည္း သူတို႔ကိုထည့္ျဖစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ အရင္မိန္းမခ်ည္းပဲ ကစားေနတဲ့ ဝိုင္းထဲကိုသူတို႔လည္း အလိုလိုေရာပါလာေလေရာ။ သူတို႔ က်ားေတြလည္း ကိုယ္ေတြနဲ႔ေရာျပီး ခိုဖမ္းတမ္း၊ စိန္ေျပးလိုက္တမ္းကစားႀကတာပဲ။ ေဘာလံုးကန္တမ္း ကစားရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေလး ၄ ၊ ၅ ေယာက္ကတဖက္ မိန္းကေလးအုပ္စုကတဖက္ ျပီးရင္ေယာက္်ားေလးေတြက ကိုယ္တို႔မိန္းကေလးဖက္ကို ၁၀ ဂိုးေလာက္အေက်ာေပးရတယ္။ သူတို႔ေတြကေဘာလံုးေကာင္းေကာင္းကန္တတ္ႀကတယ္ေလ။ကိုယ္ေတြကေတာ့ ေဘာလံုးကန္ခ်င္တာပဲသိျပီး ေကာင္းေကာင္းမကန္တတ္ေတာ့ ဟိုလူ႔အကီ်လိုက္ဆြဲ၊ ဒီလူ႔အကီ်လိုက္ဆြဲျပီး ေျပးလို႔မရေအာင္လုပ္ထားျပီးေတာ့မွ ဂုိးဝင္ေအာင္လုပ္ရတယ္။ အဲလိုမ်ဳိးအားကစားစိတ္ဓတ္ေလးေတြနဲ႔ေဘာလံုးကန္ခဲ့တာေလးေတြကို တခါတေလစဥ္းစားမိရင္ျပံဳးမိတယ္။
၈ တန္းတုန္းက အိမ္မွာ English က်ဳရွင္ကို ကိုယ္တို႔လူရင္း ၁၀ ေယာက္ေလာက္ပဲဝိုင္းေပမဲ့ စာေမးပဲြေျဖဖို႔ ေက်ာင္းေတြေနာက္ဆံုးပိတ္မဲ႔ရက္မွာ ဆရာမကသူသင္တဲ႔ဝိုင္းက လူေတြအားလံုးကို ေက်ာင္းနဲ႔နီးတဲ့ကိုယ့္အိမ္မွာဝိုင္းျပီး Review လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး အိမ္မွာလာစုတာ လူအေယာက္ ၅၀ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို မသိေပမဲ႔ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္မွာ အကုန္လံုးစုျပီး သိသိမသိသိ ခိုဖမ္းတမ္းကစားႀကတာ၊ ေဘာလံုးကန္ႀကတာ အသံေတြကဆူညံလြန္းလို႔ ဆရာမေတြ ေက်ာင္းအေပၚထပ္က ႀကိမ္လံုးနဲ႔ ရြယ္ျပမွ ကိုယ္ရွိန္သပ္ျပီး ျငိမ္ေနႀကတာ။ တခါတ ေလက်ရင္ အဲလိုမ်ဴိးျပန္ကစားခ်င္စိတ္ေပါက္မိေပမဲ့ အသက္ကကိုယ့္ကို ပာန္႔ထားေနေတာ့ အီလည္လည္ႀကီးနဲ႔။
၉တန္းတုန္းကဆုိရင္ ေဘာလုံကန္ခ်င္ေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေလေလ်ာ႔ေနတဲ့ေဘာလုံးေတြကို ေယာက္်ားေလးေတြကထားထားေတာ့ အဲဒီေလေလ်ာ႔ေနတဲ့အလုံးကို အတန္းထဲမွာပဲ သူတို႕ေယာက္်ားေတြမ၇ွိရင္ခိုးကန္ျဖစ္တယ္။မကန္တဲ့သူက တံခါးေစာင့္လုပ္ရတာေပါ့။ ဒါမွလူလာတယ္လုိ႔အခ်က္ေပးရင္ ေဘာလုံးကိုအခန္းေထာင့္ကိုျပစ္ကန္ျပီး ကိုယ့္ေနရာမွာကိုယ္ အေျပးအလႊားျပန္ထိုင္ရတယ္။အတန္းထဲမွာမိန္းကေလးက ၄၀ ေလာက္ရွိျပီး က်ားကမွ ၁၀ ေယာက္ေလာက္ေတာင္မွမရွိေတာ့ သူတို႔ေဘာလံုးကိုကန္ထားမွန္းသိလို႔ ဒီဘက္ကိုလွည္႔ႀကည္႔ရင္ ဒီဘက္ကမိန္းမေတြက မ်က္ႏွာမာမာနဲ႔ဘာႀကည္႔တာလဲဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ျပန္ႀကည့္တတ္ေတာ့ သူတို႔ေတြလဲကိုယ္ေတြကို ဘာျပန္ေျပာရဲမလဲ။
၁၀တန္းျပီးေတာင္တာမွ လသာတဲ႔ညေတြမွာ အိမ္ကအလုပ္သမားေတြ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြနဲ႔ ျခံေဘးမွာ ဖိနပ္ျပစ္တမ္းကစားႀကေသးတယ္။ (အမွန္မွာ ဂ်င္ သို႔မပာုတ္ အုတ္ခ်ပ္ျပားေတြနဲ႔ ကစားရမွာပါ)။ ကုိယ့္ကိုႏုိင္ျပီးစားသြားရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာကမေကာင္းပဲစူတာေတာ့ သိတ္ျပီးမေကာင္းပါဘူး။ မရွိေတာ့ရွိတာနဲ႔ပဲေဆာ္ႀကရတာေပါ႔။အဲလိုအဲလို ေမ်ာက္ခ်ခ်င္ပါေသးတယ္။အခြင္႔အေရးရခဲ႔ရင္ေပါ႔။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေနာက္ဆုံးေတြ႔ခဲ့တာ လြန္ခဲ့တဲ့၁၀ႏွစ္နီးပါး ၁၀ တန္းႏွစ္ကေနာက္ဆံုးဆိုေတာ့ ဒီ ၁၀ ႏွစ္နိီးပါးမွာ သူတို႔ေတြလဲ ဘယ္ဆီေရာက္ ဘယ္ေတြေပါက္ျပီး ဘာေတြမ်ားလုပ္ေနလဲဆုိတာ တခါတေလေတြးမိတယ္။

၁၀တန္းအျပီး

၁၀တန္းစာေမးပြဲျပီးျပီးခ်င္းလုပ္တာကေတာ့ အသကုန္ေနဖင္ထိုးတဲ့ထိအိပ္၊ က်ားမင္းစာအုပ္ဆိုင္က စာအုပ္ေတြဌားျပီးဖတ္ေတာ့တာပဲ။ ေန႔ခင္းဘက္ဆိုရင္ေတာ့ ဆိုင္ဝုိင္းထိုင္ရတာေပါ့။ ေစ်းဝိုင္းေရာင္းေပးတာထက္ကို တေန႔တေန႔ ဘယ္ဆိုင္မွာမုန္႔ဝယ္စားရမယ္ဆိုတာက အလုပ္တခု။ ၅ လ ပိုင္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္း စုရည္ဝင္းကဖုန္းလွက္ဆက္ပါေတာ့တယ္။ သူ႔မိဘေတြနဲ႔ ကုိယ္မိဘေတြက လူမွုေရးဘက္ကေကာ၊စီးပြားေရးေရာ ရင္းႏွီးေနတဲ့ လူရင္းေတြေလ။ သူ႔အိမ္ကလူႀကီးေတြက ၁၀တန္းအျပီးသင္တန္းတက္ဖို႔ကို ကိုယ္နဲ႔ရင္းႏွီးတဲ့သူနဲ႔ပဲတက္ရမယ္ဆိုေတာ့ KMD မွာ သူ႔နာမည္နဲ႔ကုိယ္႔နာမည္ကို ေပးထားတယ္ဆိုျပီး သထံုကိုဖုန္းလွမ္းဆက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုလာခဲ့ဖို႔အေႀကာင္းဖန္လာေလရဲ႕။သူကလည္းခ်က္ခ်င္းႀကီး နီးရာကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကိုလာေတာ့ဆိုေတာ့ ေဖေဖကေမာင္ေလးနဲ႔ ၂ ေယာက္အတူတူ လိုင္းကားနဲ႔ပဲသြားတဲ့။ နိုင္ငံၿခားမွာ ေက်ာင္းတက္ခ်င္ရင္ခုကတည္းက ကိုယ့္ဘာသာအစစအရာရာ လုပ္နိုင္ေအာင္ဆိုျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုသြားခိုင္းခဲ့တယ္။အဲဒီတုန္းက ၁၆ ႏွစ္ ဘဝမွာပထမဦးဆံုး ေမာင္ေလးကိုဦးေဆာင္ျပီး ကိုယ္ကလူႀကီးလုပ္ျပီး သြားခဲ့ရတဲ့ခရီးပါ။ ကိုယ္တို႔ေမာင္နွမေတြက ဘယ္အရာမဆိုႏွုတ္ေလးနဲ႔ပဲ လိုခ်င္တာကိုေျပာလိုက္ယံု၊ လုပ္ေပးမဲ့လူေတြအဆင္သင့္နဲ႔ ႀကီးခဲ့ရေတာ့ အခုကကိုယ့္ဘာသာကိုဆိုေတာ့ လန္႔လဲလန္႔ခဲ့ရတယ္။အဲဒီအခ်ိန္တုန္းကဆိုရင္ စကားေျပာလဲမရဲ၊ ႏွုတ္ကလဲမသြက္။ (အျပင္မွာ သူစိမ္းေတြနဲ႔ဆိုရင္ေျပာပါတယ္)။ အိ္မ္မွာေတာ့အိမ္က်ယ္ေပါ့။ KMD က ကြန္ျပဴတာသင္တန္းကို အစျပဳျပီးတျခားသင္တန္းေတြကို တက္ျဖစ္ေတာ့တယ္။ ရန္ကုန္ေရာက္ေရာက္ျခင္း သူငယ္ခ်င္းကလိုင္းကားစီးသင္တန္း Training ေပးပါေတာ့တယ္။ သူ႔အေဖက နံနက္ပိုင္းပြဲရုံမသြားခင္ တခါတေလကားနဲ႔လိုက္ပို႔ေပမဲ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ကေတာ့ လိုင္းကားနဲ႔ကိုယ့္ဘာသာကို ဒိုးရပါတယ္။ေမေမက တကၠစီးဖိုး ပိုက္ဆံေပးပဲမဲ့ အစားမက္တဲ့ကိုယ္ကေတာ့ မုန္႔မ်ားမ်ားစားရေအာင္ဆိုျပီး တကၠစီသိပ္မစီးပဲ မုန္႔မ်ားမ်ားဝယ္စား၊ လိုင္းကားမ်ားမ်ားစီး၊ ကုန္ေႀကာင္းမ်ားမ်ားေလွ်ာက္ျပီးျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ရက္ေတြကို ျပန္ျပီးလြမ္းလားဆိုရင္ေတာ့ ဟင္အင္းဆို ဟင္အင္းပဲ။ အိမ္ကို ကားဝယ္ေပးရင္ေပး မေပးရင္ ရည္းစားထားပစ္မယ္ဆိုေတာ့ နင့္ထိုက္နဲ႔နင့္ကံတဲ့။ သထံုအိမ္ကကား ရန္ကုန္ကိုတက္လာရင္ေတာ့ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြကို လိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့တာပဲ။ အိမ္ကိုကားဝယ္ေပးဖို႔ အဲလိုရည္းစားထားမယ္ဆိုတာနဲ႔ အႀကပ္ကိုင္လို႔မရေတာ့ option ကႏွစ္ခုတည္း၇ွိတယ္။ သထုံကိုျပန္ျပီးစီးပြားေရးလုပ္ခ်င္လုပ္၊ မလုပ္ရင္ႏိုင္ငံျခားမွာေက်ာင္းျမန္ျမန္သြားတက္ရုံပဲရွိေတာ့တယ္။ အကိုဝမ္းကြဲ ၂ ေယာက္က ပိုလီမွာတက္ေနေတာ့ သူတို႔ဆီကိုပဲအကုန္လံုးက သြားေစခ်င္ႀကတယ္။
ဒါေပမဲ႔လဲ အရာရာတိုင္းက ကုိယ္လိုခ်င္သလိုပံုဆြဲယူလို႔ မရတဲ့ေလာကႀကီးဆိုေတာ့….။


Singaporeကိုမသြားျဖစ္ခဲ႔ေတာ့ အကို၂ေယာက္ကိုထမင္းခ်က္ေႀကြးရမဲ့ဝဋ္ကေနလြတ္တယ္ဆိုရင္မမွားပါဘူး။ႏုိင္ငံျခင္းမတူေတာ့ကိုယ္လုပ္တာေတြကို အိမ္ကိုျပန္ျပီးအစီရင္ခံမဲ့လူမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။သူတို႔ေတြလဲလြတ္လပ္တာေပါ့။ မပာုတ္ရင္ က်မကသူတို႔အေမဆီ အကုန္ျပန္တိုင္မွကိုး။ ပာားပာား….ပာား။

မွတ္မွတ္ရရရွိခဲ့တဲ့အိမ္သားေတြ (၂)

စိန္စိန္ေတာ္တယ္......

ေနာက္တေယာက္က အဖြားကသူ႔ကို " ကလိစိန္" လို႔နာမည္ေပးထားျပီး လူႀကီးေတြအားလုံးကသူ႔ကို "ကလိစိန္" လို႔ေခၚျပီး က်မတုိ႔ကေလးေတြအားလုံးက "စိန္စိန္" လို႕ေခၚပါတယ္။ စိန္စိန္ နဲ႔ စိန္စိန္႔ အဖြားေဒၚမထားက က်မအဖိုးအဖြားေတြျခံရဲ႕အေနာက္မွာအိမ္ေလးေဆာက္ျပီးေနႀကတာပါ။ သူတို႔ေတြလည္း ရင္းျငိမ္ကပါပဲ။ ရင္းျငိမ္မွာပာိုတုန္းက သူပုန္ဝင္ေတာ့ သူတို႔မိသားစု သထံုကိုေျပးလာေတာ့ အဖြားက သူတို႔ေျမးအဖြား ၂ ေယာက္ကို ဒီျခံမွာ ေနခ်င္သေလာက္ေနဆိုျပီးေပးေနထားတာပါ။ ၁၉၇၀ ဝန္းက်င္ေလာက္လို႔ထင္ပါတယ္။ ေဖေဖကအဲဒီတုန္းက အလယ္တန္းေလာက္လို႔ထင္ပါတယ္။ စိန္စိန္က အဲဒီတုန္းက ငယ္ငယ္ပဲ၇ွိပါဦးမယ္။ ေဖေဖတို႔ညီအစ္ကို ၅ ေယာက္ရွိေတာ့ အဲဒီ ညီအစ္ကို ၅ ေယာက္ရဲ႕ဒဏ္ခံရပါတယ္။ သူတို႔ေတြအိမ္က အဖိုးအဖြားမသိေအာင္ ခိုးထြက္ရင္ စိန္စိန္နဲ႔အဖြားေဒၚမထားက မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးရတယ္။ အဖြားကအရမ္းကို မာန္မာနႀကီးျပီး စည္းကမ္းရွိေတာ့ ေဖေဖတို႔ညီအစ္ကိုေတြအိမ္ေထာင္က်ျပီး ေခြ်းမေတြ ရန္ကုန္ကေနသထုံကိုလာလည္ရင္အဖြားအႀကိဳက္ကို စိန္စိန္က ပိုျပီးသိတာမို႔ အဲဒီေခြ်းမေတြ အဖြားရဲ႕ဆူခံမထိရေအာင္သူက ကူညီဝိုင္းလုပ္ေပးရတယ္။ သူ႔ကိုဆိုရင္တအိမ္လံုးက ခ်စ္ႀကတာက်မတို႔ေျမးေတြလက္ထက္ထိပါပဲ။က်မငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုးအဖြားေတြနဲ႔ တအိမ္ထဲေနတုန္းဆိုေတာ့ က်မပာာအိ္မ္မႀကီးေပၚမွာဆိုရင္ အိပ္ခ်ိန္နဲ႔စားခ်ိန္ပဲ၇ွိပါတယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးက ဖြားေဒၚမထားတို႔ဆီမွာ တေနကုန္ေနျပီး စိန္စိန္႔ေနာက္ကိုတေကာက္ေကာက္လိုက္ေနေတာ့တာပဲ။ အဖိုးအဖြားေတြက တခါတေလက်ရင္ က်မအရမ္းကို အိမ္အလည္လြန္အားႀကီးလြန္းေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးကအိမ္မွာပဲေနတာ့ ၊အိမ္မႀကီးကို ျပန္မလာနဲ႔ေတာ့လို႔ေတာင္ေျပာယူရတယ္။ စိန္စိန္ရဲ႕မုန္႔ဖိုးကေတာ့ ျခံထဲမွာ၇ွိတဲ့ အုန္းပင္ေတြကအုန္းသီးေရာင္းလို႔ရတာနဲ႔ တျခားျခံထဲကေရာင္းလို့ရတာေတြပါ။အဖြားေဒၚမထားမွာ ရင္းျငိမ္မွာေနတဲ့သားသမီးေတြရွိေတာ့ သူ႔ကိုေထာက္ပံ့ပါတယ္။ စိန္စိန္႔အေမလည္းရြာမွာရွိေပမယ့္ ဒီျခံမွာပဲအဖြားနဲ႔ေနရင္းေပ်ာ္ေနတာပဲ။ အဖြားေဒၚမထားနဲ႔စိန္စိန္က က်မကိုအလိုလဲလိုက္၊ခ်စ္လဲခ်စ္ေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာျမဲတာ မဆန္းလွပါဘူး။ထမင္းစားခိ်န္ဆိုရင္ ထမင္းပန္းကန္မွာ ပာင္းကိုပံုျပီးသူတို႔အိမ္မွာပဲ အျမဲသြားစားတယ္။ အိမ္မႀကီးမွာပာင္းေကာင္းေကာင္းခ်က္ရင္ ပာင္းတခြက္ကိုက်မအဖြားက အဖြားေဒၚမထားကိုေပးေလ့ရွိသလို က်မကကိုယ္စားရမယ့္ေဝပံုထဲကပာာကို မၽွျပီးေကြ်းေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကပာင္းေကာင္းေကာင္းထက္ သူမ်ားမရွိမယ့္ရွိမယ့္ခ်က္ထားတာက ပိုျပီးစားလို႔ေကာင္းပါတယ္။ အဲဒီအက်င့္က အခုႀကီးတဲ့အထိရွိလို႔ က်မသူမ်ားထမင္းစားတာကိုေတြ႔လို ေငးေနရင္ ေဖေဖက မရွက္ဘူးလားလို႔ေတာင္ေမးယူရတယ္။ အျပင္လူမသိရင္ နင့္္ကိုငါတို႔က အငတ္ထားတယ္ထင္ေနဦးမယ္တဲ့။အိမ္မွာတျခားေနတဲ့အေဖာ္ေတြ၇ွိေတာ့ စိန္စိန္ပာာ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ကိုထိန္းေပးတဲ့လူျဖစ္လာပါတယ္။ ညီမေလးကအဲဒီတုန္းကမေမြးေသးပါဘူး။ ေမေမကက်မဆိုးလို႔ဆူရင္ စိန္စိန္ကအျမဲကာျပီးေျပာေပးတယ္။အဲဒါေတြေႀကာင့္စိန္စိန္႔ကို က်မတို႔ကိုထိန္းေပးတဲ့လူေတြထဲမွာ အခ်စ္ဆုံးပါပဲ။

မွတ္မွတ္ရရ၇ွိခဲ့တဲ့အိမ္သားေတြ..(၁)

ဒီတခါေတာ့ အိမ္မွာေနသြားတဲ့လူေတြရဲ႕အေႀကာင္းကို စဥ္းစားမိလို႔သူတို႔ရဲ႕အေႀကာင္းေလးေတြကိုပဲ စာစီလိုက္ေတာ့မယ္။
ငယ္စဥ္ကလူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႔ႀကီးျပင္းခဲ့လို႔ ပတ္သတ္ခဲ့တဲ့လူေတြရဲ႕အေႀကာင္းေလးေတြပါ......။
(၁)
က်မရဲ႕ေဖေဖဘက္ကအဖြားနဲ႔ေမေမဘက္က အမ်ိဳးေတြအားလံုးနီးပါးပာာ သထံုကိုေက်ာ္ျပီး မုတၱမကားလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ ရင္းျငိမ္ရြာကအဆက္ေတြႀကီးပါပဲ။ ရင္းျငိမ္ကုိသထံုကေနသြားမယ္ဆိုရင္ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ကားေမာင္းယံုနဲ႔ေရာက္ေရာ။ တရြာလုံးကလူေတြနဲ႔သိေနေတာ့ အိမ္မွာလူလိုလို႔ အေဖာ္ေခၚရင္ရင္းျငိမ္ကလူေတြကိုပဲ ေခၚထားေလ့၇ွိတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္အေႀကာင္းသိဆိုေတာ့ စိတ္ခ်ရတယ္ေလ။ အဲဒီမွာတင္ပဲ မအိမိုးဆိုေတာ့အမႀကီးတေယာက္ က်မတို႔အိမ္မွာေနဖို႔အေႀကာင္းဖန္လာပါတယ္။ အမွန္မွာသူကအရင္ဆံုး ရန္ကုန္က ဘႀကီးရဲ႕အိမ္မွာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ေနေနရာက ႀကီးႀကီးကအရမ္းစညး္ကမ္းႀကီးေတာ့ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔အဖြားကိုေျပာေတာ့ အဖြားကအဲဒါဆို ဘယ္အိမ္မွာေနမလဲေမးေတာ့ သထုံကက်မတို႔အိမ္မွာေနခ်င္တယ္တဲ့။က်မတို႔မိသားစုကလည္းအိမ္အသစ္ေျပာင္းခါစဆိုေတာ့ ေခၚတဲ့လူတိုင္းကသိပ္မျငိမ္၊ အဖြားတို႔အိမ္မွာကလဲ ေနာက္လူတေယာက္ရွိျပီးသားဆိုေတာ့ သူ႔ကိုက်မတို႔အိမ္မွာပဲေခၚထားလိုက္ေတာ့တယ္။
ႀကီးႀကီးဆီမွာေကာင္းေကာင္း Training ရခဲ့ေတာ့ ေမေမအေနနဲ႔သိပ္ျပီးသင္ျပေနစရာမလိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပပါတယ္။ပာင္းခ်က္ကလဲေကာင္း၊ အိမ္မွုကိစၥလည္းေတာ္ေတာ္ႏုိင္တယ္။ သူအဲဒီအခိ်န္တုန္းက ၁၇၊ ၁၈ ဝန္းက်င္ေလာက္ပဲရွိပါဦးမယ္။သူ႔ကိုသူလည္း အသန္႔ႀကိဳက္ေတာ့သန္႔သန္႔၇ွင္းရွင္းရွိတယ္။ေဖေဖနဲ႔ေမာင္ေလးက ေခၚထားတဲ့မိန္းကေလးေတြ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းမ၇ွိရင္ ထမင္းကိုမစားေတာ့ ေမေမကမီးဖိုေခ်ာင္ျပန္ဝင္ရတတ္ပါတယ္။ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ ၃ ေယာက္နဲ႔တခါတေလမွာ စကားမ်ားတာကလြဲရင္ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။သူက်မထက္ ၇ႏွစ္ ၈ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္ထင္တယ္။ သူ႔အေမက မအိမိုးက်မတို႔အိမ္မွာေနစဥ္ဆံုးသြားေတာ့ မဆုံးခင္အိမ္ကိုလာလည္စဥ္တုံးက ေမေမကို႔ သူ႔သမီးကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔အပ္သြားေတာ့ က်မတို႔က သူ႔ကိုေဆြမ်ိဳးလိုပဲထားပါတယ္။အိမ္ကိုလာလည္တဲ့လူေတြေတာင္သူ႔ကို က်မတို႔ရဲ႕ေဆြမ်ိဳးလို႔ပဲထင္ပါတယ္။က်မတို႔ကလည္းအိမ္ေဖာ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွာမေျပာပါဘူး။ ပိုက္ဆံေပးေခၚထားေပမဲ့ သူအိမ္မွာရွိ ွိွိတဲ့အတြက္ေဖေဖနဲ႔ေမေမပာာ က်မတို႔ေမာင္ႏွမ၃ေယာက္ကိုအိမ္မွာထားျပီး စိတ္ေအးလက္ေအးစီးပြားရွာနိုင္ေတာ့ ေတြးတတ္ရင္ သူ႔ေက်းဇူးကိုယ့္အေပၚမွာရွိပါတယ္။ ေမေမက ကိုယ့္မိသားစုစားဖို႔အတြက္ဆိုျပီးေစ်းဝယ္ေတာ့ ေစ်းႀကီးတယ္၊မ်ားတယ္မတြက္ဘူး။အဲလိုဆိုေတာ့ပိုက္ဆံပိုကုန္ေပမဲ့ သူ႔ကုိေစ်းလႊတ္လိုက္ရင္ေတာ္ေတာ္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ေစ်းဝယ္တတ္တယ္။ ပိုက္ဆံကိုဘယ္ေတာ့မွလညး္မတုိဘူး။ ေမေမက သူလိုအပ္လို႔သံုးျခင္ဝယ္ခ်င္ရင္ ေပးတတ္ေတာ့ ဘာမွတုိေနစရာလည္းမလိုဘူးေလ။ အိမ္မွာကေခၚထားတဲ့လူအျပင္ ဆိုင္မွာေကာ၊ အလုပ္ရုံမွာလုပ္တဲ့လူေတြကို သူမ်ားအလုပ္၇ွင္ေတြလိုခဲြခြဲျခားျခား မဆက္ဆံတဲ့အတြက္ ေတာ္ေတာ္ေလးအေနေခ်ာင္ေတာ့ ေနတဲ့လူေတြက ႏွစ္္ေတာ္ေတာ္ႀကာေအာင္ေနႀကတယ္။ သူမ်ားဆီမွာသြားလုပ္ျပီးရင္လည္း ကိုယ္ဆီပဲျပန္လာႀကတယ္။
မအိမိုးနဲ႔ေစ်းဝယ္ထြက္ရင္သတိထားရတယ္။ က်မဆိုေက်ာင္းပိတ္ရင္ဆိုရင္ သူနဲ႔ေစ်းဆြဲျခင္းလိုက္ဆြဲတို္င္းေျပးေပါက္ကိုအရင္ႀကည့္ထားရတယ္။ သူကေစ်းဝယ္ရင္ အရမ္းဆစ္တယ္။အဲဒီမွာေစ်းသည္က စိတ္တိုျပီးအေလးနဲ႔ခ်ိန္ေရာ။ သူကေစ်းသည္ကို "နင္တို႔ကအရမ္းတင္ထားတာကိုး၊ မဆစ္လို႔ရမလားတဲ့" ။ မအိမိုးကို က်မတို႔အိမ္ကမွန္းေစ်းသည္ေတြကသိေတာ့ "အမေတာင္နင့္ေလာက္မဆစ္ဘူးတဲ့"။ သူတို႕ေျပာတဲ့အမဆိုတာ ေမေမ့ကိုေျပာတာပါ။
အဲဒါနဲ႔ေမေမက "အိမိုးရယ္ နင္အဲဒီေလာက္ထိေစ်းမဆစ္ပါနဲ႔၊ သူတို႔မွာမ၇ွိလို႔ေစ်းေရာင္းတာအျမတ္ေတာ့က်န္ဦးမွာ့ေပါ့တဲ့" ။ေမေမကကိုယ္ကိုယ္တိုင္ ကုန္သည္ဆိုေပမဲ့အဲလိုမ်ိဳးပါ။ အမွန္မွာမအိမိုးအဲလိုျဖစ္တာ ရန္ကုန္ကႀကီးႀကီးကသြင္းေပးလိုက္တဲ့အက်င့္ေတြပါ။ သူသနားဖို႔ေကာင္းတာက စာမသင္ခဲ့ရဘုူး။ က်မအဖြားနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူ႔အသက္က ၁၂၊ ၁၃ ေလာက္၇ွိေနျပီဆိုေတာ့စာသင္ဖို႔ေနာက္က်ျပီး၇ွက္တတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေနေတာ့ မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သူက်မတို႔အိမ္ကေနထြက္ျပီး ေမာ္လျမိဳင္က မြန္လူမ်ိဳးအိမ္မွာသြားေနျပီး က်မတို႔အိမ္ျပန္လာေနေတာ့ က်မအႀကိဳက္ပါဘဲ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မြန္ပာင္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသူခ်က္တတ္လာေတာ့ က်မတို႔ေမာင္ႏွမေတြ တခါမွမစားဖူးတဲ့ပာင္းထူးထူဆန္းဆန္းေတြစားရတာေပါ့။
(စကားမစပ္- သထုံကမြန္ျပည္နယ္ထဲမွဆိုေပမယ့္ သထံုမွာေနတာမ်ားတာက ပအိုဝ္၊ကရင္၊ ဗမာ၊ ကုလား၊ တရုတ္ ေတြပဲမ်ားပါတယ္။ မြန္ေတြကိုေတြ႔၇မွာက ရင္းျငိမ္ရြာကို ေက်ာ္သြားျပီး ဇင္းက်ိုက္၊အေပါင္ေလာက္ရမွစျပီးေတြ႔ရမွာပါ၊ ဒါေတာင္အမ်ားႀကီးမပာုတ္ေသးပါဘူး။)
ဒီလိုနဲ႔နွစ္ေတြကုန္လြန္လာရင္းက က်မညီမေလး ၄တန္းေလာက္မွာ မအိမိုးက ညီမေလးကို သူ႕နာမည္ ဘယ္လိုေရးရမလဲဆိုတာသင္လာခိုင္းတယ္။ အရင္တုန္းက အိမ္မွာသင္ေပးမယ္ဆိုတာမသင္ခဲ့ဘူး။ သူကိုယ္ႏွိုက္က လိုလိုလားလားဆိုေတာ့ အကုန္လုံးကစိတ္ဝင္တစားနဲ႔သင္ေပးႀကတယ္။ ညီမေလးသူစာက်က္ျပီးလို႔ ရွိွိရင္မအိမိုးအခန္းကိုသြားသြားျပီးသင္ေပးတယ္။ ေနာက္လအနည္းငယ္က်ေတာ့ သူအိမ္က အလုပ္ရုံထဲကေကာင္ေလးတေယာက္နဲ႔ ေရာေရာေနွာေႏွာျဖစ္လာေတာ့ ေမေမကသိပ္မေရာနဲ႕လို႔သတိေပးတာသူမႀကိဳက္ပါဘူး။အဲဒီေကာင္ေလးက သူ႔ထက္ငယ္ျပီးမအိမိုးက က်မတို႔အမ်ိဳးဆိုျပီး အပိုင္ပဲလို႔တြက္တယ္ဆိုတာ သူမသိပါဘူး။ သူကရုပ္ရည္သန္႔ျပီး ဆံပင္ကတင္ပါးထိေအာင္လဲရွည္၊ အိမ္မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္လဲ၇ွိေတာ့မဆန္းလွပါဘူး။အဲဒီရက္ပိုင္းမွာသူကလန္ကဆန္လုပ္လာပါတယ္။ ေမေမ့ အက်ၤီတခ်ိဳ႔လဲ အဲဒီရက္ပိုင္းမွာ ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ေမေမဆူတာသူမႀကိဳက္ေတာ့ ေမေမ့အက်ီီေတြကို သူ ျခံေနာက္ဖက္ကအလုပ္သမားေတြသုံးတဲ့ အိမ္သာထဲမွာသြားျပစ္ခ်တာေနာက္မ်ားမွသိရပါတယ္။ သူလား မႀကာပါဘူး။ အဲဒီေကာင္ေလးနဲ႔လင္ေနာက္လိုက္သြားပါတယ္။သူလင္ေနာက္လိုက္မွာမို႔လို႔ ညီမေလးဆီမွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ ဆိုင္းထိုးဖို႕အတြက္စာသင္မွန္းေနာက္မွသိပါတယ္။ေကာင္ေလးမိသားစုက မအိမိုးကို က်မတို႔အိမ္ကအမိ်ဳးဆိုျပီးလိုလိုလားလားရွိျပီးေနာက္ေတာ့အမ်ိဳးမပာုတ္မွန္းသိေတာ့ ဘယ္လိုဆက္ျဖစ္လဲမသိေတာ့ပါဘူး။ ေမေမကသူတပါးကို သူမတူေအာင္ေကာင္းျပီးကူညီတတ္ေပမဲ့ သူ႔ကိုစိတ္တုိေအာင္၊စိတ္ဆိုးေအာင္လုပ္ရင္ သိတ္လွည္႔မႀကည့္တတ္ပါဘူး။ က်မသထုံျပန္ေရာက္တဲ့အခိ်န္ခဏေလးမွာ ရွမ္းေခါက္ဆြဲဆိုင္မွာစားေနတုန္း သူ႔ကို ေဆးရုံကကေလးေမြးျပီး ဆင္းလာတာေတြ႔တာ ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ပါဘဲ။ ေနာက္ေတာ့သူဘာလုပ္ေနလဲ၊ဘာျဖစ္ေနလဲဆိုတာမသိေတာ့ပါဘူး။
.....ပာိုးငယ္စဥ္ကဘဝမွာခဏရွိဖူးခဲ့တဲ့ လူတေယာက္အေႀကာင္းပါ။ က်မအတြက္ေတာ့ လူတေယာက္အေႀကာင္း၊ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိ ွိတဲ့လူေတြရဲ႕ဘဝေတြထဲက အစိတ္အပိုင္းေလးတခုမို႔ေရးလိုက္ရတာပါ။......